آموزشهای غیر مستقیم؛ کلید بهبود مستمر در کانون ارزیابی
۲۱ آذر ۱۴۰۲
مقدمه
با پیشرفت روزافزون فناوری و تغییرات سریع در ساختارهای سازمانی، فرآیند آموزش در کسب و کارها نیاز به نوآوری دائمی دارد. یکی از رویکردهای جذاب و مؤثر در این حوزه، آموزشهای غیر مستقیم است. این نوع آموزش، با ایجاد تجارب یادگیری جذاب و متفاوت، تاثیرات چشمگیری بر بهبود عملکرد و توسعه مهارت‌های کارکنان بیمه ایران دارد.
1. استفاده از چالش‌ها به عنوان فرصت‌های آموزشی:
یکی از راهکارهای آموزش غیر مستقیم، ایجاد چالش‌های موجود در محیط کار به عنوان فرصت‌های یادگیری است. به این ترتیب، کارکنان با حل مسائل و مواجهه با وظایف چالش‌برانگیز، مهارت‌های جدید را تجربه کرده و بهبود یافته خود را احساس می‌کنند.
2. گیمیفیکیشن:
استفاده از اصول گیمیفیکیشن در فرآیند آموزش غیر مستقیم، یادگیری را به یک تجربه هیجان‌انگیز و جذاب تبدیل می‌کند. ایجاد امتیازدهی، مسابقات، و پاداش‌ها، کارکنان را ترغیب به یادگیری فعالانه می‌کند.
3. یادگیری از همکاران:
تجربه و دانش همکاران یکی از دارای ارزش‌ترین منابع آموزشی است. با تشکیل جلسات گروهی، کارکنان می‌توانند تجربیات خوب و ارزنده‌ای باشد.
۴. نقد و ارزیابی مستمر:
یکی از ویژگی‌های آموزشهای غیر مستقیم، ایجاد فرآیند نقد و ارزیابی مستمر است. این فرآیند به کارکنان این امکان را می‌دهد که خود را ارزیابی کنند و از طریق بازخورد‌های مداوم، به بهبودهای مستمر دست یابند.
۵. آموزش از طریق رسانه‌های متعدد:
استفاده از رسانه‌های گوناگون مانند ویدیوها، پادکست‌ها، وبینارها، و مطالب تعاملی، تنوع را در فرآیند آموزش افزایش می‌دهد. این تنوع باعث جذابیت بیشتری برای کارکنان می‌شود و فرصت‌های آموزشی گسترده‌تری را فراهم می‌کند.
۶. ایجاد انگیزه با دستیابی به اهداف:
تعیین اهداف مشخص و قابل اندازه‌گیری، کارکنان را تحت فشار سازمانی قرار داده و با دستیابی به این اهداف، انگیزه آن‌ها را افزایش می‌دهد. این اهداف می‌توانند مرتبط با بهبود مهارت‌ها، افزایش تعهد، و یا دستیابی به اهداف توسعه‌ای باشند.
۷. رفع چالش‌های واقعی سازمان:
یک دیدگاه جدید در آموزش غیر مستقیم، این است که این نوع آموزش می‌تواند به حل چالش‌ها و مسائل واقعی سازمان کمک کند. با تمرکز بر آموزشهایی که به رفع مشکلات فوری و مهم سازمان کمک می‌کنند، می‌توان اثربخشی را افزایش داد.
نتیجه‌گیری:
آموزشهای غیر مستقیم، نه تنها ابزاری برای افزایش مهارت‌ها و دانش کارکنان است، بلکه به عنوان یک استراتژی جامع در بهبود عملکرد و افزایش بهره‌وری سازمان نیز شناخته می‌شود. با اعتماد به تنوع و خلاقیت در رویکردهای آموزشی، سازمان‌ها می‌توانند به یک فضای یادگیری پویا و تطبیق‌پذیر تبدیل شوند و با چالش‌های روزمره خود به بهبود مستمر دست یابند.
